RADĘ DAMY!

„Damy radę” to po(d)gląd na nasze życie i świat widziany naszymi oczyma. O tym jak dajemy sobie radę i co Wam radzimy. Bez owijania w bawełnę, silenia się na orginalność i schlebianai czytelnikom. Będzie o nas, o Was, o Nich, w każdym aspekcie. Na ostro, gorzko czasem słodko, ale bez lukru i pudrowania. Jesteśmy rodzinką od prawie 15 lat, najpierw nas dwoje, Ania i Artur, później dołączyły do nas psiaki Zohan i Hoshi, a teraz (lipiec 2015) właśnie roczek kończy nasz synek Teoś. Staramy się żyć świadomie ze wszystkich sił, być szczęśliwi, nie krzywdzić siebie nawzajem, jak również naszego, bliższego i dalszego otoczenia. Wiedząc, że nie ma skutku bez przyczyny, skutki nas nie zaskakują, a nad przyczynami stale pracujemy. Jesteśmy właśnie na etapie kupna domu na wsi i wyprowadzki z miasta. Chodzi nam o stary dom do remontu z dużą działką, na zabitej dechami wsi, bez kościoła. Sami chcemy go rozplanować, wyremontować i urządzić, zrobić z niego rozszerzenie naszych umysłów i dusz. Miejsce w którym będziemy czuli się dobrze i …. na miejscu. Będziemy o tym pisać. Będziemy też pisać o nas, o relacjach między ludźmi, między innymi stworami i otoczeniem w każdej odległości. O polityce małej i dużej, o tym co można zrobić własnymi rękami, jak wiele zaczyna się w głowie i w niej zostaje. Bywamy chamscy, wulgarni i aroganccy, choć wolimy o sobie myśleć, że mówimy wprost co myślimy, odrzucamy zbędne konwenanse, obnażamy głupotę , hipokryzję, bezrefleksyjność i konformizm. Nie stanowimy i nigdy nie będziemy stanowili typowego stadła, znanego z tradycyjnych polskich domów. Stoimy trochę z boku, wchodząc w tylko te relacje, w które wchodzić chcemy. Nie jesteśmy dzikusami i outsaiderami, ale jak ognia unikamy tłuszczy. Lubimy o sobie myśleć, że jesteśmy normalni, choć ….tak…. to pojęcie względne, w naszym przypadku niektórzy mogą uznać, że … bardzo względne. Nie specjalnie przejmujemy się tym co ONI o nas pomyślą, a nawet mamy to w dupie. Uważamy, że rzeczy proste i oczywiste są dobre, a ludzie obrastają jakimś szlamem i wszystko sobie i innym komplikują, nie myślą o oczywistościach, skutkach i przyczynach. Robią ciągle to samo, za każdym razem oczekując innych rezultatów. My tego postanowiliśmy sobie oszczędzić. Mimo iż jesteśmy w wielu miejscach przeciwieństwami z Anią, to myślę że się uzupełniamy nawzajem tworząc całość, wypracowując jakiś wspólny kierunek do szczęścia, małych i dużych radości, satysfakcji z życia i mówiąc górnolotnie – spełnienia.