Magia codzienności

Niespiesznie i tak trochę mimochodem, okazało się, że lubię takie rodzinne spędzanie czasu. Nigdy nie myślałam, że to powiem, bo do trzydziestki z górką wszystko z przymiotnikiem „rodzinne” było delikatnie mówiąc poza kręgiem moich zainteresowań.  Ale teraz jest inaczej i oczywiście to nasze „rodzinne” bycie też jest inne niż wszystkie ;).  Skrojone na miarę, nic nikogo nie uwiera, nie jesteśmy w tym naszym familijnym życiu skrępowani ani wyfiołkowani niczym stróż w boże ciało. Nadal dobrze się bawimy, tylko w inna zabawę . Bo kiedy pokazujesz świat dziecku to tak jakbyś sam oglądał go po raz pierwszy. Mówiąc świat wcale mi nie w głowie Paryże i Szanghaje, tylko ten za oknem , albo jeszcze bliżej, w kuchni pachnącej zupą owocową, albo w książce dla dzieci ilustrowanej akwarelami. I te wszystkie wspomnienia, które pojawiają się niespodziewanie gdy zimą rozgrzewam po spacerze małe stópki albo krzyczę „ nie wolno skakać po łóżku!” . I te wszystkie powiedzonka naszych babć i mam, którymi teraz kolorujemy świat naszych dzieci. Przypominamy sobie na nowo dźwięki, zapachy , smaki, które zgubiliśmy gdzieś biegnąc przez te wszystkie lata w dorosłość i kiedy widzimy jak wielkie robią się oczy naszego synka sami zatrzymujemy się urzeczeni.

Jasne, że mamy czasami ochotę sami się poszwendać, a nawet poszlajać …. by nie rzec po prostu połajdaczyć, ale wbrew pozorom nawet jeśli możemy sobie wziąć wolne od codzienności to i tak często wybieramy tą naszą codzienność. Czas minie tak samo szybko jak upojna noc i poranny kac dlatego nie chcemy uronić ani kropli. I nie żałować, że coś minęło bezpowrotnie, a my to przegapiliśmy, przeszliśmy obok,   rozmyślając o tym co będziemy robić kiedyś, jak będziemy mieć pieniądze, jak Polską przestaną rządzić idioci i jak dzieci dorosną.

I nawet kurz co unosi się w promieniu słońca, który rano wpada przez okno jawi mi się jak magia. Magia codzienności.